In maart 2016 zag ik 'Only the Sound Remains' bij de Nationale Opera en was ik overweldigd. Alles werkte samen in deze productie, tot een bijna tempelachtige belevenis. Toen The Metropolitan 'L'amour de Loin' live in de bioscopen ging broadcasten, wilde ik die dus ook heel graag zien. En wederom, alhoewel de beleving voor een filmdoek vast minder intens zal zijn dan in de zaal, wederom was ik geraakt. De muziek van Kaija Saariaho met het libretto van Amin Maalouf droegen ook hier zoveel lagen in zich. Als je de anekdote zou moeten navertellen ben je snel uitgepraat, maar ga je in op de menselijke queeste of de psychologie van de personages dan kun je uren voort. De historie en de moderne tijd raken elkaar, evenals het alledaagse en het spirituele, alles gedragen door een uitgesproken en zorgvuldige esthetiek. Bovendien waren de zangers hier ook weer prachtig; charismatisch, waarachtig en warm. Kaija Saariaho creëert een eigen klankwereld (ze gebruikt vaak allerlei elektronica, maar gebruikte bijvoorbeeld in 'Only the Sound Remains' ook de Finse Kantele), waar ik me graag in bevind.