Deze opera van Francis Poulenc zag ik in 2002 bij De Nationale Opera. Ik was ondersteboven van het geheel; de glasheldere, schone regie van Robert Carsen liet alle ruimte voor de muziek en de vertelling. Ik zat in mijn laatste jaar van de toneelschool en zag voor het eerst een opera die me in alle lagen fascineerde. De dramatische lading van de personages tegen de achtergrond van de Franse Revolutie, op de muziek van Poulenc die het seculiere en sacrale zo mooi in zich verenigt - ik was tot tranen toe geroerd. Later begreep ik dat het libretto gebaseerd is op een nooit gerealiseerd filmscript van Georges Bernanos. Dat had de acteur in mij dus aangesproken - de existentiële angsten van de personages worden heel invoelbaar gemaakt in de ijzersterke dialogen.